Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Και ετσι ξαφνικά η ζωή μου άλλαξε

... και έτσι ξαφνικά μπήκε στη ζωή μας ο έρωτας.

Γιατί περι ερωτα προκειται. Απο την πρωτη ματια, απο την πρωτη ανασα, το πρωτο κλαμα.

Γεννησα προωρα πριν κανενα μηνα περιπου λογω καποιων επιπλοκων. Φυσιολογικος τοκετος χωρις επισκληριδιο παρακαλω! Εποσhίστικα τζιαι εσπουρτισα ενα πουρεκκο μικροσκοπικο. Ηταν η πιο συγκλονιστικη εμπειρια της ζωης μου. Την οποια βεβαια θα σας περιγραψω δαμε μεν φοαστε.

Αλλά να παρουμε τα πραματα που την αρχη.
Ο μικρουλης αποφασισε οτι επρεπε να σκασει μυτη τζιαι να φκει παρα πολλα προωρος μεσα στις γιορτες. Με νυχια και με δοντια επροσπαθουσαμε να του εξηγησουμε να μεινει τζιμεσα που ενι στα βραστα του, γιατι αν εφκαινε ηταν να τον βαλουν σε θερμοκοιτιδα. Επεφτα συνεχεια, εβαλαν μου ενεσεις κορτιζονης για τους πνευμονες του, ορρο για τις συσπασεις κτλ. Εφκαλα τις γιορτες μεσα στο νοσοκομειο. Ο μικρουλης ειχεν παρει θεση τζιαι ειχεν κατεβει τέλια κατω. Ηταν ετοιμος να φκει.
Εκαταφερα τζιαι εκρατησα τον ωσπου να μπω στον 9ο.

Ε μα εν τζιαι αντεξε ο μικρουλης!! (επηρε που μενα σε τουτο)
Με το που εμπηκα στον 9ο εσπασαν τα νερα ξημερωματα. Μα τι εμπειρια τζιαι τουτα τα νερα α! Νομιζεις οτι κατουρας πανω σου! Εκαμα τους τοπους γεριμους ωσπου να παμε στο νοσοκομειο!

Εφτασαμε, ετοιμασαν με, εμπηξαν μου τζιαι το κλύσμα (εν με υ εννεν?? οξα με η? ενιγουει), αρκεψαν σιγα σιγα να δυναμωνουν οι πονοι.
Ε μα ομως το πράμα μου ηταν θαυματουργο, γιατι εκαμε πολλα μεγαλη διαστολη τζιαι πολλα γληορα. Τζιαι εννοειτε ερωτησαν με αν ηθελα επισκληριδιο. Ο γιατρος μου βεβαια ειπε μου οτι στην φαση μου ειμαστε ο τοκετος εν πολλα κοντα τζιαι εν θα προλαβει να με πιασει η ενεση.

Γενικα εγω ημουν και ειμαι αντιθετη με την επισκληριδιο σε περιπτωσεις που εν χρειαζεται ή κρινεται αναγκαια. Αφου ημουν κοντα, ως τζινη την ωρα αντεχα τους πονους, ποιος ο λογος να την καμω?
Τζιαι εν την εκαμα. Τζιαι εν το εμετανιωσα. Βεβαια τζινη την ωρα των πονων των δυνατων αν με ερωτουσες ηταν να σου πω "Βαρτε μου την ενεση ΤΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!"

Οι πονοι οι δυνατοι ωσπου να φκει το μωρο εδιαρκεσαν περιπου 2-2,5 ωρες. Που εν θεωρειται πολλη ωρα.
Ε παντως εν δυνατοι οι πονοι. Σε καποια φαση τζιαι μετα, προς το τελος, οι πονοι που μονοι τους αναγκαζουν σε να θελεις να σπρωξεις. Εν το επιστεφκα ωσπου το εζησα. Στο TLC που δειχνει το "I didn;t know I was pregnant" παντα οι γυναικες λαλουν οτι εθελαν να σπρωξουν σαν να τζιαι παν τουαλεττα. Ε ναι εχω να πω οτι ακριβως το ιδιο πραμα. Σφιγγεσαι παντες τζιαι εshεις δυσκοιλιοτητα για 15  μερες!

Περιττο να πω οτι ακουσεν με το νοσοκομειο! Τζιαι να τους εχω να μου λαλουν συνεχεια, τζιαι ο γιατρος τζιαι οι νοσοκομες οτι εν πρεπει να φωναζω, εν γινεται. Α για ολαν που εν γινεται!! Εγω εννα φωναζω!!!

Αναγκασα τον Χαπη να φκαλει βιντεο τζιαι εκαμα του 1000 παρακάλια να μεν φυρτεί. Ηταν πολλα αγχωμενος παντως αλλά ηταν συνεχεια διπλα μου. Σε καποια φαση αλλο λιο να του σπασω το χερι του που το σφιξιμο που του εκαμα αμαν ερκετουν πονος.

Ε μετα που καμποσο σπρωξιμο ακουω τον γιατρο να μου λαλει ερκεται! Τζιαι ηρτεν! Τζιαι εχω τον σε βιντεο! Τζιαι ηταν η πιο συγκλονιστικη στιγμη της ζωης μου ως τωρα!!
Ηρτεν τζιαι εν δικος μου. Εγω τον εκαμα. Τζιαι εν copy του Χαπη. Εμεινε μου ο κοπος!

Εν θα αλλαζα τον φυσιολογικο τοκετο. Στην περιπτωση μου βεβαια ουλλα ηταν οκ τζιαι εν ειχαμε επιπλοκες.

Ειμαι ερωτευμενη μαζι του. Τελος!

Σε αλλο ποστ εννα σας πω για τον θηλασμο. Ατε παω να του δωκω βυζι τωρά.